Şem ve Pervane (Mum ve Kelebek)

Pervane bir gün uzakta, çok uzakta bir aydınlık görmüş. Öyle ki yıldızların, güneşin, ayın yanında lafı olmayacak kadar cılız bir ışıkmış.

Sevdalanmış, onun yanına varmaya karar vermiş. Ta Kaf Dağının ardına kadar kanat çırpmış. En sonunda o ışığın geldiği evi bulmuş.

Şem imiş bu ışığın adı, camın öte yanında yanan bir mum...

Pervane de camın öte tarafında çaresiz aşık... Haber yollatmış Şem'e.

Arada cam olmadan onu görmek istediğini söylemiş. Aşığının bu isteğini duyan Şem'de "Bir hayran için vuslatım hayalden ibarettir. Ne aşıklık ne de sevgili hayalleri kurmasın." demiş,

"Aşk ile uslanmış gönlüne başka kapılarda hayat arasın.". Pervane yine de camın önünden hiç ayrılmamış. Şem'in en sonunda kalbinin mührü kırılmış, merhamet etmiş. Kaldırmış aradan camı. Pervane de vuslatına doğru koşarken evvela kanatları tutuşmuş, yandıkça fır dönüyormuş Şem'in etrafında. Yandıkça daha yakında dönmeye başlamış. Ve en sonunda oracıkta can vermiş.

Son sözleri ise şunlar olmuş, "İllaki aşk, illaki ateş, illaki Şem. Şunu bil ki kalbin âhı engelsiz oklar gibidir. Hedefini yaman kavrar. Ve kavradığı ölür, illaki ölüyor.

Kimi sevdadan yanar, kiminin sevdadan yanacak kadar ateşi dahi yoktur. Ki nura ancak yananlar ulaşır."

Şem de yanmış o günden sonra.

Erimiş can gibi.

Ta ki sevgiliye kavuşuncaya dek...