Sağlıklı bir ev belki bizi psikolojik olarak güçlü hale getiren en önemli faktörlerden biridir. Bunun tersi de olur: hasta bir ev bizi daha savunmasız yapar, zihnin ve bedenin hastalığa eğilimli olmasına sebep olur. Evde bazı psikolojik zehir türleri vardır.
Ev kelimesi, sadece tipik bir aile, bir baba, bir anne, birkaç çocuk ve bir köpek değildir. Ev, ikamet ettiğimiz ve kardeşlerimizle, arkadaşlarımızla, ebeveynlerimizle, hatta evcil hayvanlarımızla ve ara sıra misafirlerle paylaştığımız bir yerdir.
Evde inşa edilen bağların kalitesi, duygusal sağlığımızın anahtarıdır.Birlikte yaşamanın olduğu yerde, çatışma da vardır. Ancak özellikle evde, gerçek psikolojik zehirlere dönüşebilecek herhangi bir davranış için kapıyı açmamalıyız. Bugün bu zehirli davranışlardan üçünü vurgulayacağız, bu davranışlar asla evimizin kapısından içeri girmemeli ve eviniz kesinlikle bunun içine kurulmamalıdır.
Psikolojik zehir 1: Bağırmak bir evi cehenneme çevirir
Bağırmakla ilgili kötü olan şey; olağandışı olarak başlamasıdır, ancak buna olan tolerans daha esnek bir hale gelir ve bu da bunun alışkanlık olması ile sonuçlanır. Eğer birisi onu desteklerse daha da fazla olmaya başlar. Hatta siz bile fark etmeden olur. Bugün siz bağırıyorsunuz çünkü ne dediğinizi anlamadıklarını düşünüyorsunuz, yarın da sizi çok iyi anladıkları için bağıracaksınız ya da bağırmazsanız hiç kimse sizi dinlemeyecek (ya da siz öyle düşünüyorsunuz).
Saldırgan olmaktan daha can sıkıcı görünen bağırma eyleminde, zehirli bir tohum büyümeye başlar: şiddetin tohumu. Bağırmak normal bir çatışmayı psikolojik olarak zararlı bir duruma dönüştürür. Bu, gücü göstermeye çalışan bir harekettir. Kelimelerin gerçek amacını bozmanın bir yoludur.
Hafifçe konuşmak da harika bir alışkanlık haline gelebilir. Bağırmamak ve size bağrılmasına izin vermemek, birlikte yaşamanıza güç katar; özsaygınızı, başkalarına olan saygınızı yükseltir ve kendinizi kontrol etmenize yardımcı olur. “Biz burada bağırmayız.”, her evde temel bir kural olmalıdır.
Psikolojik zehir 2: Sınırların olmaması
Birlikte sağlıklı yaşamanın büyük bir kısmı, başkalarının alanına saygı göstermeyi bilmeye bağlıdır. “Alan” dediğimizde sadece birine ait fiziksel yerler hakkında konuşmakla kalmıyoruz, bununla başlıyoruz.
Başkalarının eşyalarına ve kişisel çevrenin bir parçası olan yerlere tam bir saygı gösterilmelidir. Aynı şekilde, herkesin bu sınırları açık bir şekilde işaretlemesi ve herkesin bunları bildiğinden emin olması çok önemlidir. Müzakere edilip yapılabilecek bazı şeyler olabilir: bunu yapmak için doğru an gereklidir. Herkesin kişisel bir alana sahip olması ve burada özgür olması, kimsenin bu sınırı aşmayacağına güvenmesi gereklidir.
Fiziksel alanlara saygı göstererek, diğer insanların mahremiyetine de saygı göstermeyi öğreniriz. Başkalarıyla birlikte ne kadar çok yaşarsanız yaşayın, herkes kendi hayatına sahiptir. Ve bizi davet ettikleri veya izin verdikleri sürece diğer insanların psikolojik alanlarına girmeliyiz. Veya objektif olarak, eğer bu gizlilik başkasını bir şekilde ilişkilendiriyorsa. Hepimizin sessizlik, sır ve inançlarımıza hakkımız var.
Psikolojik zehir 3: Sorumluluklarda denge eksikliği
Her ev, çok tatmin edici olmamakla birlikte, tamamlanması gereken bir dizi işleri gerektirir ve bunlar ev içi etkinliklerdir. Ev, işlevselliği ve bakımı için çeşitli mekanizmaları kullanmaktadır. Elektrik, su temini, ev aletleri vs. hepsinin çalışması gerekir. Fiziksel alanımızı ve bunun tüm parçalarını temizlemeliyiz ve bakımını yapmalıyız.
Bir evin günlük işlerinin nasıl bölüşüleceğinde anlaşıldığında, beraber yaşam çok daha sağlıklıdır. Bazen bu faaliyetlerin adil bir şekilde düzenlenmesini sağlamak imkansızdır, ancak bu yapılması gereken bir görevdir. Fikir birliğine tam da burası için vardır, gerekli işleri yapmak için adil bir şekilde dağıtmak için. Yine de daha önemli olan şey, onları yapmaktır.
Bununla ilgili olarak evin her üyesinin bir sorumluluğunun olması şarttır.Bu, dayanışmayı, işbirliğini ve saygıyı teşvik eden bir durumdur. Herkesin hayatını kolaylaştırır ve herkese bir değer duygusu verir. Ayrıca, herhangi bir kolektifin içinde yapılması gereken görevler, hem kendi hem de diğerlerinin iyiliği için olduğu fikrini güçlendirir.
İnsanlar bazen evi bir tapınağa benzetmektedirler ve bu sebepsiz değildir.Eğer bunu takdir edersek, kesinlikle katıldığımız diğer tüm sosyal alanlara yansıyan bir ilham kaynağı haline gelecektir. Onu ihmal edersek veya zarar verirsek, uzun bir kişisel felaket zincirindeki ilk bağlantı olabilir.
Ev kelimesi, sadece tipik bir aile, bir baba, bir anne, birkaç çocuk ve bir köpek değildir. Ev, ikamet ettiğimiz ve kardeşlerimizle, arkadaşlarımızla, ebeveynlerimizle, hatta evcil hayvanlarımızla ve ara sıra misafirlerle paylaştığımız bir yerdir.
Evde inşa edilen bağların kalitesi, duygusal sağlığımızın anahtarıdır.Birlikte yaşamanın olduğu yerde, çatışma da vardır. Ancak özellikle evde, gerçek psikolojik zehirlere dönüşebilecek herhangi bir davranış için kapıyı açmamalıyız. Bugün bu zehirli davranışlardan üçünü vurgulayacağız, bu davranışlar asla evimizin kapısından içeri girmemeli ve eviniz kesinlikle bunun içine kurulmamalıdır.
Psikolojik zehir 1: Bağırmak bir evi cehenneme çevirir
Bağırmakla ilgili kötü olan şey; olağandışı olarak başlamasıdır, ancak buna olan tolerans daha esnek bir hale gelir ve bu da bunun alışkanlık olması ile sonuçlanır. Eğer birisi onu desteklerse daha da fazla olmaya başlar. Hatta siz bile fark etmeden olur. Bugün siz bağırıyorsunuz çünkü ne dediğinizi anlamadıklarını düşünüyorsunuz, yarın da sizi çok iyi anladıkları için bağıracaksınız ya da bağırmazsanız hiç kimse sizi dinlemeyecek (ya da siz öyle düşünüyorsunuz).
Saldırgan olmaktan daha can sıkıcı görünen bağırma eyleminde, zehirli bir tohum büyümeye başlar: şiddetin tohumu. Bağırmak normal bir çatışmayı psikolojik olarak zararlı bir duruma dönüştürür. Bu, gücü göstermeye çalışan bir harekettir. Kelimelerin gerçek amacını bozmanın bir yoludur.
Hafifçe konuşmak da harika bir alışkanlık haline gelebilir. Bağırmamak ve size bağrılmasına izin vermemek, birlikte yaşamanıza güç katar; özsaygınızı, başkalarına olan saygınızı yükseltir ve kendinizi kontrol etmenize yardımcı olur. “Biz burada bağırmayız.”, her evde temel bir kural olmalıdır.
Psikolojik zehir 2: Sınırların olmaması
Birlikte sağlıklı yaşamanın büyük bir kısmı, başkalarının alanına saygı göstermeyi bilmeye bağlıdır. “Alan” dediğimizde sadece birine ait fiziksel yerler hakkında konuşmakla kalmıyoruz, bununla başlıyoruz.
Başkalarının eşyalarına ve kişisel çevrenin bir parçası olan yerlere tam bir saygı gösterilmelidir. Aynı şekilde, herkesin bu sınırları açık bir şekilde işaretlemesi ve herkesin bunları bildiğinden emin olması çok önemlidir. Müzakere edilip yapılabilecek bazı şeyler olabilir: bunu yapmak için doğru an gereklidir. Herkesin kişisel bir alana sahip olması ve burada özgür olması, kimsenin bu sınırı aşmayacağına güvenmesi gereklidir.
Fiziksel alanlara saygı göstererek, diğer insanların mahremiyetine de saygı göstermeyi öğreniriz. Başkalarıyla birlikte ne kadar çok yaşarsanız yaşayın, herkes kendi hayatına sahiptir. Ve bizi davet ettikleri veya izin verdikleri sürece diğer insanların psikolojik alanlarına girmeliyiz. Veya objektif olarak, eğer bu gizlilik başkasını bir şekilde ilişkilendiriyorsa. Hepimizin sessizlik, sır ve inançlarımıza hakkımız var.
Psikolojik zehir 3: Sorumluluklarda denge eksikliği
Her ev, çok tatmin edici olmamakla birlikte, tamamlanması gereken bir dizi işleri gerektirir ve bunlar ev içi etkinliklerdir. Ev, işlevselliği ve bakımı için çeşitli mekanizmaları kullanmaktadır. Elektrik, su temini, ev aletleri vs. hepsinin çalışması gerekir. Fiziksel alanımızı ve bunun tüm parçalarını temizlemeliyiz ve bakımını yapmalıyız.
Bir evin günlük işlerinin nasıl bölüşüleceğinde anlaşıldığında, beraber yaşam çok daha sağlıklıdır. Bazen bu faaliyetlerin adil bir şekilde düzenlenmesini sağlamak imkansızdır, ancak bu yapılması gereken bir görevdir. Fikir birliğine tam da burası için vardır, gerekli işleri yapmak için adil bir şekilde dağıtmak için. Yine de daha önemli olan şey, onları yapmaktır.
Bununla ilgili olarak evin her üyesinin bir sorumluluğunun olması şarttır.Bu, dayanışmayı, işbirliğini ve saygıyı teşvik eden bir durumdur. Herkesin hayatını kolaylaştırır ve herkese bir değer duygusu verir. Ayrıca, herhangi bir kolektifin içinde yapılması gereken görevler, hem kendi hem de diğerlerinin iyiliği için olduğu fikrini güçlendirir.
İnsanlar bazen evi bir tapınağa benzetmektedirler ve bu sebepsiz değildir.Eğer bunu takdir edersek, kesinlikle katıldığımız diğer tüm sosyal alanlara yansıyan bir ilham kaynağı haline gelecektir. Onu ihmal edersek veya zarar verirsek, uzun bir kişisel felaket zincirindeki ilk bağlantı olabilir.
