Olması gerekenin ne olduğu muhasebesine girince işin içinden çıkamaz insan, sevgili Cherry 😊 Celladını özlemek ile kalmayıp, sevenler bile bu hayatta. Böyle olmalı mı? Aklın yolu bir. Tabi ki olmamalı ama oluyor. Çünkü insan akıldan ibaret değil.
Demem o ki, bu iş biraz, kırmızı ışığı düşünme dediğimizde aklımızda ortaya çıkan kırmızı ışık gibi. Hissetmemek için çabaladıkça daha çok yer ediyor. Halbuki celladını özlemenin, celladına kızmaktan aşağı kalır yanı ne? O da kızmak kadar bir his. Var olmaya onun kadar hakkı var 🤷🏻♀️
Sorun, bu özlem yüzünden celladımıza boynumuzu, hatta saçımızın telini uzattığımızda ortaya çıkıyor. Sadece anlatılası bir his olmaktan çıkıp, yaşanılan bir eylem oluveriyor.
Şefkatini kendinden esirgeme lütfen 💕
