İran sinemasının sine-i ozanı olarak kabul edilen Majid Majidi'den İlahi Aşkın kutsiyetine dair müthiş bir Film.Orjinal adı yani Farsça filmin ismi "Rang-e Khoda" yani "Tanrı'nın Rengi" şeklindedir.Lakin ilk gösterime girdiği günlerde İngilizce afişe edilip vizyona hazırlığından ötürü "The Color of Paradise" dilimizdeki çevirisi ile "Cennetin Rengi" şeklinde akıllarda yer edinmiştir film.
Film hakkında kısa ve öz yazmak gerekirse,kör bir çocuğun hayata tutunmasını ve çevresinde gelişen olayların üzerinde bıraktığı etkiyi oldukça özgün bir üslupla anlatıyor Majidi.Böylesine bir hikayeyi hiçbir ajitasyona başvurmadan gerçekleştirmesi tam bir yönetmenlik dehası.Zira filmi izlemeden önce bile konusuna dair birkaç malumat okuyunca,duygu sömürüsü hadisesinden şüphe duyuyordum.Ama filmi izleyince tüm önyargılarım yerini hayranlığa bıraktı.Muhammed rolündeki Mohsen Ramezani gerçek hayatta da kör bir çocuk olduğu için bu duyguyu harikulade veriyor.Babasını canlandıran Mohsen Ramezani ile ninesini canlandıran Salameh Feyzi oyunculuk dersi veriyorlar adeta.Majid Majidi böylesine duygu yüklü bir hikayeyi klişelere değilde kendi şairane tefekkürüne başvurarak işlerken,doğanın eşsiz güzelliğini kullanıyor ve tam onikiden vuruyor.Filmdeki çevre dokusu insanın içini okşuyor adeta.Özellikle Muhammed'in ninesinin köyü hayatın güzelliklerini bir kez daha hatırlatıyor izleyiciye.
Muhammed'in parmak uçlarıyla dokunup hissederek ve işiterek dünyayı tanıma metodu gayet özgün ve dokunaklı.Babasının Muhammed'in körlüğünden duyduğu eziklik ve korku, Muhammed'in yaşama bağlılığı ile zıtlaştırılıyor filmde.Filmin en dokunaklı yeri Muhammed'in marangoza öğretmeninin söylediklerini iktibas ettiği sahne.Özellikle Allah'a ve yaşama olan sadakatini,inancını bu diyalogda görebiliyoruz.Diğer bir akılda kalıcı unsur ise finalde yaşanıyor.Muhammed'in eli ninesinin yüzünün aldığı aynı rengi alıyor.Yani, cennetin rengini.Böylesine güçlü simgeselciliği ancak Tarkovsky'de görebiliyorduk.Bu film beni bu anlamda da epey şaşırttı.İranlı yönetmenler çok zor koşullar altında yapabileceklerinin en iyisini yapıyorlar her zaman.Majid Majidi'nin kendi içsel düşlerinden harmanlayıp bize armağan ettiği The Color Of Paradise filmi buna en iyi örnektir.Kısacası,tam bir başyapıt.İzlemenizi tavsiye ederim.
Son olarak Film'den hoşuma giden bir diyalog ekleyerek bitireyim: "Öğretmenimiz,Allah'ın,göremedikleri için körleri daha çok sevdiğini söylüyor. Ama ben de ona'eğer öyle olsaydı O'nu göremeyelim diye bizi kör yapmazdı'dedim.O da bana'Allah görünmezdir.O her yerdedir.Onu hissedebilirsin.Onu parmak uçlarıyla görebilirsin'dedi.Şimdi ellerim O'na dokunacağı güne kadar her yerde Allah'a uzanacağım ve ona her şeyi anlatacağım,kalbimdeki tüm sırları bile."
